Voor mij stuitende bemoeienis van de overheid: alleen in bepaalde gevallen en dan alleen nog binnen strikte grenzen is het in Nederland mogelijk om je naam te veranderen. Vanwaar deze bemoeienis?
Mijn eerste gedachte was: controle. Zo zijn er veel regels erop gericht dat je naam herkenbaar blijft. Maar je mag in bepaalde gevallen (als nieuwe Nederlander bijvoorbeeld) dan wel weer een geheel nieuwe “Nederlandse” naam kiezen.¹ Misschien hebben tegenstrijdige motivaties een rol gespeeld bij het maken van deze walgelijke wet?
Stel, je hebt gewoon een schijthekel aan je achternaam, maar je valt niet in een van de hokjes die de wetgever heeft bedacht (bijvoorbeeld, geen veelvoorkomende naam, geen lachwekkende naam). Wat dan?
Wilt u vanwege psychische hinder een aanvraag om naamswijziging indienen? Besef dan dat dit geen gemakkelijke procedure is. Bij uw aanvraag moet u een medisch rapport voegen. Hieruit moet blijken dat het hebben van uw huidige naam of het niet hebben van de gewenste naam uw lichamelijke of psychische gezondheid ernstig schaadt.
Juist ja.
1. Een geheel andere niet “Nederlands” klinkende naam kiezen mag kennelijk niet, alsof het niet juist typisch is voor Nederland we allerlei namen hebben. Misschien dacht de wetgever: stel, iemand wil een Franse naam terwijl die persoon niet uit Frankrijk komt. Dat mag niet! En waarom dan niet? Toch weer de controle hypothese. Tegenvoorbeeld: stel je komt uit het Midden-Oosten, en je wilt je naam wijzigen om je te verbergen voor je vervolgers. Je enige optie is dan: een “Nederlands” klinkende naam. Een naam die past bij je culturele achtergrond is dan niet toegestaan. Zou ik een uitzondering op de regels hebben gemist? Ik betwijfel het, de wet staat bol van bemoeizucht.
