Ik vind het grappig om te lezen hoe Joodse en christelijke verhalen in de Koran terecht zijn gekomen, en daar vaak worden verhaspeld.
Hieronder en stukje over Jozef, die als huisslaaf opgroeit in Egypte.
En vrouwen in de stad zeiden: ‘De vrouw van de machthebber wilde met haar knecht naar bed. Zij is heel erg verliefd op hem geworden. Wij vinden dat zij duidelijk het spoor bijster is.’ Toen zij dan van die kwaadsprekerij hoorde, zond zij hun een boodschap, richtte voor hen een banket aan en gaf ieder van hen een mes en zei: ‘Kom maar tevoorschijn in hun bijzijn.’ En toen zij hem zagen, vonden zij hem heel bijzonder en sneden zij zich in hun handen en zeiden: ‘Grote God, dit is geen gewoon mens, dit is een schitterende engel!’
De vraag is dan, waarom kregen de vrouwen ieder een mes? Het antwoord is te lezen in een oudere Joodse bron. De vrouwen hanteerden een mes omdat ze fruit aangeboden was en dat aan het eten waren. Op het moment dat ze Jozef zagen sneden ze zich van schrik in hun vingers.
Een mogelijke verklaring voor het weglaten van deze context is dat Mohammed er van uit ging dat zijn toehoorders bekend waren met de details. Voor moderne lezers moet de achtergrond evenwel toegevoegd worden in uitleg.
Wat ik opvallend vind is dat deze details niet zijn ontleend aan de Bijbel (waar het verhaal anders verloopt overigens ), maar aan geschriften met Joodse Bijbel uitleg (de Midrasj). Hoe kunnen die algemeen bekend zijn geweest? En als ze werkelijk algemeen bekend waren, zegt dat veel over de context waarin Mohammed predikte.¹
